Malediwy

 Republika Malediwów to państwo wyspiarskie, położone na Oceanie Indyjskim, ok. 500 km na południowy zachód od południowego krańca Indii.

W 1965 roku Malediwy uzyskały niepodległość, wcześniej były sułtanatem, najpierw pod protektoratem holenderskim, później brytyjskim. Po trzech latach proklamowano republikę. Malediwy są krajem muzułmańskim.

Archipelag to ok. 1190 wysepek osadzonych na 26 atolach koralowych narosłych na podmorskim łańcuchu wulkanicznym, ciągnącym się przez 820 km z północy na południe i 120 km ze wschodu na zachód, 202 z tych wysepek jest zamieszkanych. Łączna powierzchnia lądowa archipelagu to 298 km², mieszkańców 396 tys. (stan na rok 2009), co daje zagęszczenie 1321 os./km². Na Malediwach występuje klimat równikowy wybitnie wilgotny, i dlatego jego średnia roczna suma opadów atmosferycznych wynosi 2130 mm a średnia roczna temperatura powietrza 27 °C.

Stolica Malediwów – Male, gdzie mieszka nieco ponad 1/4 ludności. Jest jedynym ośrodkiem miejskim w kraju.

Malediwy leżą zaledwie dwa metry ponad powierzchnią poziomu morza i są zagrożone całkowitym zalaniem. Dlatego państwo to od lat zwraca się do największych i najpotężniejszych krajów świata o pomoc w ograniczaniu efektu cieplarnianego.

Pogoda: od grudnia do kwietnia – słonecznie i bezdeszczowo. Między majem i listopadem jest nadal ciepło, lecz niebo jest często zachmurzone i występują częste opady deszczu.

Najprościej dostać się na Malediwy drogą lotniczą. Wiele połączeń oferuje Wielka Brytania.

• Male – Stolica Malediwów, ma zaledwie ok. kilometra szerokości oraz dwa kilometry długości. Oficjalnie w Male mieszka ok. 65 000 ludzi. Jest czystym miastem z wieloma meczetami, rynkami oraz labiryntem uliczek.
• Kurorty – Jest ich ponad 70. Prawie wszyscy turyści przyjeżdżają tutaj, dla lagunowych plaż pokrytych białympiaskiem oraz licznych palm.
• Hithadhoo – drugie pod względem wielkości miasto Malediwów, zarazem z jednym ze znanych kurortów wypoczynkowych.
• Fuamulaku – samotna wyspa położona dokładnie na równiku. Jest wyjątkowo urodzajna, rosną tutaj ananasy, pomarańcze oraz mango.
• Kudahuvadhoo – wyspa w południowej części Atolu Nilandhoo. Znajduje się tutaj kilka niezbadanych jeszcze przez archeologów ruin buddyjskich świątyń.
  
  
  
  
  
  
  

Wybrzeże Amalfi

Amalfi  miejscowość i gmina we Włoszech, w regionie Kampania, w prowincji Salerno. Znajduje się tu Muzeum Papieru
Według danych na rok 2004 gminę zamieszkuje 5 421 osób

Dawna kolonia rzymska. Miasto położone na przecięciu szlaków handlowych: bizantyjskiego, arabskiego i zachodnioeuropejskiego, najbardziej rozwijało się od IX do XII wieku. Kupcy z Amalfi posiadali liczne przywileje handlowe w miastach obszaru śródziemnomorskiego (Konstantynopol, Antiochia, miasta Sycylii, Egiptu, Tunisu i Hiszpanii). Byli głównymi dostawcami towarów dlapapieży. Dokonali również pierwszej we Włoszech kodyfikacji prawa handlowego i morskiego znanego jako Tablica z Amalfi^[2].

Najazdy Normanów i wspomagających ich wojsk Pizy doprowadziły do upadku i złupienia Amalfi w 1136 roku. Miasto nigdy już nie odzyskało swojej świetności.

Wielki Kajman, Kajmany

Kajmany – wyspy w Ameryce Środkowej na Morzu Karaibskim. Obejmują 3 wyspy (Wielki Kajman, Cayman Brac i Mały Kajman) o łącznej powierzchni 259 km². Liczą 45 000 mieszkańców, z czego połowa żyje w stolicy. Terytorium zależne Wielkiej Brytanii. Główne miasto - George Town. 90% żywności pochodzi z importu, a głównymi źródłami dochodu są turystyka oraz usługi finansowe.

Archipelag został odkryty przez Krzysztofa Kolumba w 1503. Ze względu na wielkie ilości żółwi morskich Kolumb nazwał wyspy"Tortugas". Dzisiejszą nazwę nadał im korsarz angielski sir Francis Drake w 1586, takim bowiem mianem określali archipelag zamieszkujący pobliską Jamajkę Karaibowie.

Wyspy nie były wówczas zamieszkane. Były jedynie schronieniem dla coraz liczniejszych na Morzu Karaibskim piratów i poławiaczy żółwi. Dopiero około 1660 osiedliła się tu grupa dezerterów z armii brytyjskiej, którzy założyli pierwszą stałą osadę.

Pierwsze lata osadnictwa były trudne, a status niepewny. Jednak w 1670 archipelag został uznany za posiadłość brytyjską podporządkowaną gubernatorowi Jamajki. Dochód - i to czasami spory – przynosiła rozbiórka wraków statków, które weszły na liczne rafy wokół wysp. Według legendy za uratowanie przed wejściem na rafy flotylli dziesięciu okrętów brytyjskich król Jerzy III zwolnił Kajmany od płacenia podatków.

W XX wieku wyspy produkowały niewielkie ilości bawełny, mahoniu, liny okrętowe oraz jachty. Prawdziwy rozkwit przyniosło jednak nurkowanie swobodne, a wraz z nim turystyka. W 1998 liczba turystów przekroczyła 400 tysięcy i ciągle wzrasta. Leżące pomiędzy Jamajką, Kubą, a Jukatanem Kajmany są także atrakcyjne dla żeglarzy. Amerykanie, Kanadyjczycy i obywatele państw Unii Europejskiej nie muszą posiadać wiz.

Urlop w kwietniu : Egipt

Egipt - nazwa oficjalna Arabska Republika Egiptu państwo położone w północno-wschodniej Afryce z półwyspem Synaj w zachodniej Azji. Egipt graniczy z Izraelem i Strefą Gazy na północnym wschodzie, Sudanemna południu i Libią na zachodzie. Od północy rozpościera się Morze Śródziemne, a na wschodzie Morze Czerwone.

W Egipcie przeważa klimat skrajnie suchy zwrotnikowy. Roczna suma opadów na ogół nie przekracza kilkudziesięciu milimetrów. Z tego względu większość ludności zamieszkuje tereny w delcie i dolinie Nilu. Nad rzeką istnieje oaza nadrzeczna, której długość wynosi niecałe 3 tys. kilometrów. Od tysiącleci w Egipcie tworzono system sztucznego nawadniania, znacznie zwiększając powierzchnię gruntów uprawnych. System nawadniający rozbudowano w 1970 roku, gdy w Asuanie zbudowano zaporę wodną (Wielka Tama), sztuczny zbiornik (Jezioro Nasera) i elektrownię wodną.

Ludność Egiptu jest niemal wyłącznie arabskojęzyczna. Około 90% populacji stanowią muzułmanie, głównie sunnici. Oprócz nich w Egipcie żyje ok. 8 mln (ok. 10%) chrześcijan, głównie Koptów, czyli wiernych wyznania dominującego w Egipcie przed podbojami arabskimi. Ich cechą charakterystyczną jest wytatuowany – zazwyczaj na ręce – krzyż. Za założyciela wspólnoty uważa się św. Marka Ewangelistę. Mimo posługiwania się obecnie językiem arabskim część z nich nie uważa się za Arabów. Na obszarze Pustyni Zachodniej występują plemiona Berberów, w dolinie górnego Nilu pojedyncze osady ludności negroidalnej.

W miastach zamieszkuje około 47% ludności. Przyrost naturalny w 2005 wyniósł 1,78%. Mężczyźni żyją przeciętnie 68 lat, a kobiety 74 lata (2005).

Egipt jest najludniejszym krajem arabskim i trzecim pod względem liczby mieszkańców państwem Afryki. Średnia gęstość zaludnienia jest niewielka, a rozmieszczenie ludności bardzo nierównomierne. Większość kraju jest niemal bezludna, a gęstość zaludnienia na terenach rolniczych (Dolina Nilu i Delta Nilu) należy do największych na świecie. Kair, stolica kraju i największe miasto Afryki, wraz z sąsiadującymi miejscowościami, liczy ponad 17 mln mieszkańców, co stanowi ponad 20% ludności państwa.

Turystyka jest jednym z głównych źródeł dochodu Egiptu i stanowi ok. 10% PKB. W roku 2010 przybyło do Egiptu ponad 14,8 mln. turystów (ok. 12,7 miliardów dolarów przychodów). Egipt najczęściej odwiedzali turyści z Rosji, Niemiec, Wielkiej Brytanii, Włoch, Francji i Polski (rocznie ok. 600 tysięcy). Szczególnie stare egipskie zabytki są magnesem przyciągającym zagranicznych gości. Obok Gizy i Kairu turyści chętnie odwiedzają Aleksandrię i Luksor, skąd między innymi można dotrzeć doDoliny Królów. Luksor jest także punktem startowym dla podróży przez Nil do Asuanu. Z tego miejsca oferowane są także loty i wycieczki autokarowe do Abu Simbel na Pustyni Nubijskiej i innych obiektów sakralnych wokół Jeziora Nasera. Większość operatorów podróży oferuje lot do Kairu, a po jego zwiedzeniu urlop wypoczynkowy i kąpiele w Hurghadzie lub Szarm el-Szejknad Morzem Czerwonym.

Nowoczesny kurort turystyczny Szarm el-Szejk na południowym krańcu Półwyspu Synaj jest szczególnie lubiany przez sympatyków nurkowania ze względu na liczne rafy koralowe. Jest to również punkt wypadowy na górę Synaj, gdzie Jahwe miał przekazać Mojżeszowi Dziesięć Przykazań oraz do prawosławnego Klasztoru św. Katarzyny, na skalistą pustynię Wyżyny Synajskiej, a także do Ziemi Świętej. Przy kurorcie znajduje się pierwszy egipski podwodny Park Narodowy Ras Muhammad. Wokół raf koralowych południowego Synaju, gdzie występuje ponad 250 różnych raf koralowych i 1000 gatunków ryb, w ciepłych wodach morskich spoczywają liczne wraki statków, które są chętnie odwiedzane przez nurków. W ostatnich latach wiele entuzjastów sportów podwodnych wybiera się również, do położonych bardziej na północ: Zatoki Akaby, Dahabu, Nuwajby iTaby.

Ze względu na wzrastające zainteresowanie turystyką nurkową udostępniono także miejscowości na południe od Hurghady wzdłuż zachodniego wybrzeża Morza Czerwonego: Safadża, Al-Kusajma, Marsa Alam i Bir Szalatin. Przewiduje się, że niebawem otworzy się granica do trójkąta Hala’ib. 30 km od granicy z Sudanem, 20–25 km w głąb kraju znajduje się Park Narodowy, który jest kolejną atrakcją dla turystów. Popularne są także wyprawy z tych ośrodków turystycznych na Pustynię Wschodnią i góry Atbaj. Egipt jest ciekawym miejscem również dla amatorów nurkowania nieposiadających uprawnień – bardzo popularną rozrywką dla turystów są tak zwane Intro – na niewielką głębokość można zejść z profesjonalnym instruktorem i obejrzeć bogactwo tamtejszych raf koralowych Morza Czerwonego. Pod względem podwodnej fauny, tamtejsze rafy są bardziej zróżnicowane od raf w Morzu Śródziemnym.

Wszystkie te kurorty turystyczne położone są na Riwierze Morza Czerwonego.

Wyspy kanaryjskie: Fuerteventura

Fuerteventura – hiszpańska wyspa, położona we wschodniej części archipelagu Wysp Kanaryjskich, na Oceanie Atlantyckim, nieopodal północno-zachodnich wybrzeży Afryki, zaliczana do Makaronezji. Razem z wyspami Lanzarotei Gran Canaria tworzy prowincję Las Palmas. Powierzchnia wyspy wynosi 1659,74 km², zamieszkuje ją 86 642 osób (2005).

Według części źródeł nazwa wyspy został utworzona przez ekspedycję Jeana de Béthencourt, który na Fuerteventurze po raz pierwszy trafił na znaczący opór ludności i był zmuszony ściągać z Hiszpanii posiłki do jej podboju. Nazwa pochodzi z ojczystego dla Béthencourta języka francuskiego i oznacza „mocną przygodę” (fr. forte aventure)
Prawdopodobnie pierwsi osadnicy trafili na wyspę z terenu Afryki Północnej. Słowo Mahorero (Majorero) albo inaczej Maho, jest wciąż używane do określania mieszkańców wyspy. Wyraz ten wywodzi się od antycznego słowa "mahos" znaczącego tyle co buty zrobione z koźlej skóry, które nosili rodowici mieszkańcy wyspy. Guanczowie mieszkali wjaskiniach i posiadali cechy ludzi z basenu Morza Śródziemnego. W antyku wyspa posiadała inną nazwę – "Planaria". Wynikało to z charakterystycznego ukształtowania powierzchni wyspy. W XI w. p.n.e. na Fuerteventurę oraz Lanzaroteprzybywają statki Fenicjan. Na przełomie I i II wieku, rzymski pisarz Pliniusz Starszy w swoim dziele "Historia naturalna" po raz pierwszy wspomina o Wyspach Szczęśliwych. Portugalscy i Hiszpańscy handlarze niewolników i poszukiwacze skarbów pod koniec XIV i na początku XV wieku wykazują duże zainteresowanie wyspą. W 1405 rokufrancuski zdobywca Jean de Béthencourt najechał wyspę i nadał swoje imię ówczesnej stolicy wyspy Betancurii. W1492 roku Wyspy Kanaryjskie były ostatnim miejscem postoju Krzysztofa Kolumba przed wyruszeniem w podróż nazachód. W 1835 roku stolicą wyspy zostało Puerto del Rosario. W 1852 roku wyspa stała się miejscem wolnego handlu, dzięki Izabeli II Hiszpańskiej. W 1927 roku Fuerteventura, razem z Lanzarote, stała się częścią prowincji Gran Canarii. W latach 40. XX wieku na wyspie powstało lotnisko, natomiast w latach 60. na wyspie pojawili się pierwsi turyści, powstało aktualne lotnisko i zaczęto budować hotele i infrastrukturę turystyczną. W 2009 roku wyspę uznano zarezerwat biosfery UNESCO.

Klimat panujący na wyspie jest bardzo suchy. Czasami w okresie wiosennym na Fuerteventurze występują burze piaskoweniosące piasek zwany kalima znad Sahary.

Temperatura na wyspie rzadko spada poniżej 25 °C, często przekracza 30 °C.

Na wyspie walutą jest Euro, tak samo jak w Hiszpanii w skład której wchodzi wyspa. Jest to jedno z miejsc, które leżąc geograficznie poza Europą mają Euro jako swoją główną walutę.

Urlop w kwietniu : Wyspy Kanaryjskie. Teneryfa

Wyspy Kanaryjskie to górzysty, wulkaniczny archipelag położony niedaleko wybrzeży Afryki, ale należący administracyjnie do Hiszpanii. Składa się z kilkunastu wysp, ale tylko 7 największych - Teneryfa, Fuerteventura, Gran Canaria, Lanzarote, El Hierro, La Palma i La Gomera są popularnymi kierunkami turystycznymi.

Kanary witają spragnionych odpoczynku turystów z otwartymi rękoma. Oferują nie tylko słoneczne plaże i nurkowanie w czystych wodach, ale dla bardziej aktywnych wyprawę na wierzchołek wulkanu. Poza tym zawsze można spróbować swych sił w windsurfingu i grze w golfa.

Lato panuje tu w zasadzie cały rok, a średnia roczna temperatur wynosi nieco ponad 20°C, więc jest to świetne miejsce na kwietniowy wypoczynek.

Teneryfa, plaża Las Teresitas

Las Te­re­si­tasjest najsłynniejszą plażą na największej Kanaryjskiej Wyspie, ki­lo­me­tro­wa plaża ze zło­tym pia­skiem (w od­róż­nie­niu od wielu po­kry­tych ciem­nym, wul­ka­nicz­nym pia­chem). Naj­po­pu­lar­niej­szym ku­ror­tem jest Playa de las Ame­ri­cas.

Urlop w kwietniu. Madera

Madera - jedna z wysp archipelagu na Oceanie Atlantyckim, nazywana wyspą wiecznej wiosny, ze względu na swój łagodny klimat. Łączy w sobie bogatą historię, widoki zapierające dech w piersiach, wspaniałą kuchnię oraz kameralne miasteczka i wioski.

Madera to jeden z najwyższych na świecie wulkanów, powstała w wyniku serii erupcji podwodnego wulkanu. Masa skał i gazów "wypluta" z podwodnego krateru stworzyła ten fantastyczny krajobraz. Sama wyspa to tylko niewielka część tej formacji wulkanicznej, większość znajduje się pod wodami Oceanu Atlantyckiego.

Wtórne erupcje doprowadziły do powstania płaskowyżu Paul da Serra, zwanego "gąbką" Madery, tutaj właśnie początek ma wiele strumieni, potoków i rzek. Z kolei erozje odpowiadają za ukształtowanie górskich grani, wąwozów oraz klifów w tym jednego z najwyższych klifów Europy - Cabo Girao.

Ukształtowanie terenu wpływa na klimat i pogodę, zdarzają się ulewne opady deszczu, powodujące wystąpienie z brzegu potoków, rzek, osuwanie się błota i skał w stronę Oceanu, najpoważniejsze tego typu zdarzenie w ostatnich latach miało miejsce w lutym 2010 roku. Deszcze wraz z wulkaniczną glebą i klimatem odpowiadają za przepiękną roślinność. Począwszy od wawrzynów i lasów pierwotnych w okolicy Rabacal, które zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO na mimozach, agapantach i geranium skończywszy.

Gdzie polecieć na urlop w kwietniu? Mamy dla Was kilka ciepłych propozycji 1. Cypr

Jedynym z najważniejszych kryteriów wyboru miejsca na kwietniowy wypoczynek jest temperatura powietrza, poniżej przedstawiam listę miejsc które spokojnie możemy odwiedzić w kwietniu bez obawy, że zmarzniemy ;) 

Kierunek	Średnia temperatura powietrza w dzień	Średnia temperatura wody	Liczba godzin słonecznych w ciągu dnia	Liczba dni deszczowych w ciągu miesiąca
Cypr	23°C	20°C	9	3
Madera	20°C	18-20°C	7	4
Wyspy Kanaryjskie	20-23°C	18°C	8	3
Egipt	19-25°C	20-22°C	8	7
Tunezja	22-23°C	16-17°C	8-9	2
Maroko	20°C	18°C	9	6
Senegal	26-27°C	18°C	10	0
Seszele	30-31°C	27°C	11	6
RPA	23-25°C	17-18°C	8	6
Indie (Goa)	29-30°C	29°C	10	2
Tajlandia	29-35°C	28°C	10	3-5
Malezja	29-33°C	27-29°C	9-10	5-6
Malediwy	30-33°C	29°C	7	2
Izrael	22-23°C	18°C	8	5
Sri Lanka	30-31°C	29°C	7-8	7-9
Dominikana	30°C	27-28°C	7	7
Jamajka	31°C	27°C	9	4
Kuba	29°C	26°C	7	4
Meksyk	29-33°C	23-26°C	8-10	0-3
Argentyna	22-23°C	19°C	7	6
Brazylia (Rio)	27°C	25°C	7	9-10
Chile	20-23°C	18°C	8	3
Peru	24°C	19°C	7	0
Wenezuela	32°C	28°C	9	2
Polinezja Francuska	31°C	28°C	8	8

1.Cypr 

Podstawowe informacje:

Rok przystąpienia do UE: 2004

Stolica: Nikozja

Powierzchnia: 9 250 km²

Liczba mieszkańców: 0,8 mln

Waluta: Członek strefy euro od 2008 r. (€)

Strefa Schengen: Nie należy do strefy Schengen

Cypr jest największą wyspą we wschodniej części Morza Śródziemnego, położoną na południe od Turcji. Dwa największe łańcuchy górskie to Pentadactylos na północy i Troodos w środkowej i południowo-zachodniej części wyspy, pomiędzy którymi rozciąga się żyzna równina Messaoria.

Położony na skrzyżowaniu szlaków łączących od dawien dawna Europę, Azję i Afrykę, Cypr do dziś nosi ślady przeszłych cywilizacji – są tutaj rzymskie teatry i wille, bizantyjskie kościoły i klasztory, zamki krzyżowców, tureckie meczety i prehistoryczne osady.

Najważniejszymi dla wyspy gałęziami gospodarki są: turystyka, przemysł tekstylny i rzemiosło oraz handel morski. Do tradycyjnych wyrobów rzemieślniczych należą hafty oraz wyroby garncarskie i miedziane.

Do tradycyjnych dań i napojów kuchni lokalnej należą meze – zestaw przekąsek podawanych jako danie główne, ser halloumi (hellim) i zivania, wysokoprocentowy napój alkoholowy.

Republika Cypryjska wyzwoliła się spod rządów Wielkiej Brytanii w 1960 r. Trzy lata później wybuchły bratobójcze walki między mieszkańcami Cypru narodowości greckiej i tureckiej. Po wspieranym przez juntę wojskową rządzącą w Grecji zamachu stanu przeprowadzonym przeciwko prezydentowi Cypru Makariosowi i interwencji armii tureckiej w 1974 r. wyspa została de facto przecięta na pół. Pomimo wielu starań na rzecz zjednoczenia kraju wyspa do dziś pozostaje podzielona na dwie części.

Cypr jest szczególnie znany jako Wyspa Afrodyty, bogini miłości i piękności, która, jak mówi legenda, urodziła się właśnie na tej wyspie.

W literaturze współczesnej znane są takie nazwiska, jak Costas Montis (poeta i pisarz) i Demetris Th. Gotsis (pisarz). Słynni kompozytorzy to Evagoras Karageorgis i Marios Tokas.

Zorza Polarna w Norwegii

Senja, Norwegia 

Czym właściwie jest zorza polarna?

Zorza polarna (Aurora borealis, aurora australis) – zjawisko świetlne obserwowane w górnej atmosferze w pobliżu biegunów magnetycznych planety, która posiada silne pole magnetyczne o charakterze dipolowym (dwubiegunowym).

Na Ziemi zorze występują na wysokich szerokościach geograficznych, głównie za kołami podbiegunowymi, chociaż w sprzyjających warunkach bywają widoczne nawet w okolicach 50. równoleżnika. Zdarza się, że zorze polarne na półkuli północnej obserwowane są nawet w krajach śródziemnomorskich. Na półkuli północnej zorza jest określana łacińskąnazwą Aurora borealis, a południowa zorza polarna nosi nazwę Aurora australis.

Szczyt Eiger Peak, Canton of Bern, Szwajcaria

Szczyt Eiger Peak
Canton of Bern, Szwajcaria

Eiger – szczyt w Alpach Berneńskich o wysokości 3970 metrów n.p.m. Jest najbardziej znaną górą w historii alpinizmuekstremalnego. Wraz z Mönchem i Jungfrau tworzy trio (Dreigestirn) wielkich szczytów w północnej części berneńskiego Oberlandu w Szwajcarii. Jego północna ściana znana jest pod kilkoma nazwami: Eigerwand, Nordwand lub Mordwand (Ściana Śmierci) – to nazwa, jaką zaczęto określać ją po wielu tragicznie zakończonych próbach jej zdobycia.

W 1912 roku ukończono budowę kolejki zębatej na przełęcz Jungfraujoch (górna stacja na wysokości 3454 metrówn.p.m.), która biegnie przez kilka kilometrów we wnętrzu Eigeru. W dwóch miejscach zrobiono okna w północnej ścianie, umożliwiając obserwowanie jej z bliska. Pociąg zawsze się zatrzymuje w tych miejscach, aby turyści mogli skorzystać z punktów widokowych. Są to stacje "Eigerwand" (2865 metrów n.p.m.) i "Eismeer" (3150 metrów n.p.m.).

Północna ściana jest także bardzo dobrze widoczna z przełęczy Kleine Scheidegg (2061 metrów n.p.m.), na której znajduje się stacja kolejki na Jungfraujoch oraz hotele i restauracje; a także z wielu innych miejsc leżących u podnóża ściany. Północna ściana ma 1800 metrów wysokości i jest to najwyższa ściana w Alpach i Europie. Tworzy ona wraz z filarem Walkera na Grandes Jorasses i północną ścianą Matterhornu tzw. Tryptyk Alpejski.

Pierwsze wejście: Charles Barrington oraz przewodnicy Christian Almer i Peter Bohren. 11 sierpnia 1858 o trzeciej rano wyruszają z Wengernalp. Wspinają się nie dzisiejszą "drogą normalną" lecz prawie ostrzem grani północno-zachodniej i na wierzchołku stają tuż przed południem. Schodzą kuluarem i wzdłuż flanki gdzie dziś prowadzi normalna droga zejścia.

Historia północnej ściany

Pierwsza próba zdobycia miała miejsce w 1934 roku. Podjęli ją Niemcy W. Beck i bracia G. i K. Lowinger, którzy dotarli na wysokość okna skalnego stacji Eigerwand. Próba zakończyła się wypadkiem, ale wszyscy wspinacze zostali uratowani przez wyprawę ratunkową, która weszła w ścianę ze stacji Eigerwand.

Druga próba miała miejsce latem 1935 roku. Podjęli ją dwaj monachijczycy: Max Sedlmayer i Karl Mehringer. Wspinaczkę rozpoczęli o 2 w nocy 21 sierpnia. Ostatni raz widziano ich żywych 25 sierpnia. Sedlmayera odnaleziono 19 września. Zamarzł na stojąco na czubku tzw. "Żelazka". Miejsce to od tego czasu nazwano "Biwakiem Śmierci". Ciało Mehringera odnaleziono dopiero po 27 latach, we wrześniu 1962 na "Drugim Polu Lodowym".

Kolejną próbę podjęli Austriacy Edi Rainer i Willy Angerer. 6 lipca 1936 roku weszli w ścianę, jednak z powodu złych warunków 7 lipca zeszli na dół. 18 lipca ponownie rozpoczęli wspinaczkę. W tym samym dniu także dwóch Bawarczyków próbowało zdobyć północną ścianę. Byli to Andreas Hinterstoißer i Toni Kurz. Już w ścianie postanowili połączyć siły z Austriakami – cała czwórka zaczęła się wspinać wspólnie jeszcze tego samego dnia. 21 lipca podczas wycofywania się zginęło trzech z nich, 22 lipca umarł Toni Kurz.

11 sierpnia 1937 roku próbę podjęli Tyrolczyk Matthias Rebitsch i monachijczyk Ludwig Vörg. Dotarli najwyżej ze wszystkich, jednak załamanie pogody zmusiło ich do odwrotu i 14 sierpnia zeszli ze ściany.

Rano 21 czerwca 1938 roku ścianę zaatakowali dwaj Włosi: Bartolo Sandri i Mario Menti. Wieczorem rozpętała się burza. Obaj odpadli od ściany w okolicach "Trudnej Rysy". Następnego dnia przewodnicy górscy u stóp ściany odnaleźli martwego Sandriego, a po kilku dniach w szczelinie brzeżnej ciało Mentiego.

20 lipca 1938 roku wspinaczkę na ścianie rozpoczęli Anderl Heckmair i Ludwig Vörg. O drugiej w nocy 21 lipca 1938 roku w ścianę weszli czterej Austriacy: Heinrich Harrer i Fritz Kasparek, a za nimi Rudi Fraißl i Leo Brankowsky. Rano Heckmair i Vörg postanowili się wycofać, później tego samego dnia zrobili to też Fraißl i Brankowsky. O drugiej w nocy 22 lipca Heckmair i Vörg ponownie rozpoczęli wspinaczkę i jeszcze tego samego dnia dogonili Harrera i Kasparka. Dalej wszyscy wspinali się razem i 24 lipca o godzinie 15:30 stanęli na szczycie.

Kolejna próba miała miejsce dopiero 16 sierpnia 1946. Podjęli ją dwaj przewodnicy z Alp Berneńskich: Hans Schlunegger i Edwin Krähenbühl. Dotarli do górnego końca "Rampy", jednak załamanie pogody zmusiło ich do wycofania się ze ściany już następnego dnia.

Drugiego przejścia dokonali dwaj francuscy przewodnicy z Chamonix: Lionel Terray i Louis Lachenal. Zaatakowali ścianę po południu 14 lipca 1947, a na szczycie stanęli 16 lipca o godz. 14:15.

Trzecie przejście należy do Szwajcarów: Hans Schlunegger jego brat Karl Schlunegger oraz Gottfried Jermannzaatakowali ścianę 4 sierpnia 1947 o godzinie 2:30, a na wierzchołku stanęli 5 sierpnia o 16:25. Było to wówczas najszybsze przejście północnej ściany (38 godzin).

Następni śmiałkowie zaatakowali ścianę dopiero 22 lipca 1950. Byli to wiedeńczycy Karl Reiss i Karl Blach. Docierają do "Trudnej Rysy" gdzie Blach odpada od ściany. Reiss utrzymuje go na linie jednak Blach łamie sobie rękę i zmuszeni są wycofać się.

26 lipca 1950 koło godziny 2 ścianę atakują dwaj Austriacy Erich Waschak i Leo Forstenlechner. Wspinają się bardzo szybko i na wierzchołku Eigeru stają jeszcze tego samego dnia o godzinie 20:45. Jest to czwarte przejście w ogóle, a pierwsze przejście jednodniowe, które jest najszybszym wówczas (18 godzin).

W 1957 roku rozegrała się tragedia, która od początku aż do dramatycznego końca pełna była zagadek i tajemnic i raczej już nigdy nie zostanie do końca wyjaśniona. Uczestnikami byli dwaj Włosi Stefano Longhi i Claudio Corti oraz dwaj Niemcy Günther Nothdurft i Franz Mayer. Włosi weszli w ścianę rano 3 sierpnia i od razu pobłądzili. Jak się później okazało byli kompletnie nieprzygotowani jeśli chodzi o topografię ściany. Prawidłową drogę odnaleźli prawdopodobnie 4 lub 5 sierpnia i spotkali się z Niemcami, którzy weszli w ścianę najprawdopodobniej 5 sierpnia. Dalsze wydarzenia są jeszcze bardziej niejasne. Oba zespoły obserwowane były przez lunety jednak widok często przesłaniały chmury, a zespoły poruszały się nie wiadomo dlaczego bardzo wolno. Później wydarzają się dwa wypadki z udziałem Włochów. Rusza akcja ratunkowa, w której m.in. biorą udział polscy alpiniści uczestniczący w obozie wspinaczkowym w Grindelwaldzie (Jerzy Hajdukiewicz, Helena Hajdukiewicz, Krzysztof Berbeka, Tadeusz Nowicki,Adam Skoczylas, Zbigniew Skoczylas, Tadeusz Rogowski, Zbigniew Rubinowski, Karol Jakubowski, Antoni Wala iJerzy Wala. Przy okazji akcji ośmiu z nich zdobywa szczyt wchodząc Zachodnią Flanką). Ostatecznie Corti został uratowany 11 sierpnia i to głównie na jego słowach opierano się na początku. Jak się jednak później okazało zawierały one sporo nieścisłości i sprzeczności z tym co przez te dni obserwowano przez lunety, oraz z samolotów i z wykonanymi zdjęciami, a sam Corti napisał kilka sprawozdań, które w bardzo istotny sposób się różnily i zawierały wiele sprzeczności. Longi zmarł w ścianie 12 sierpnia, natomiast obaj Niemcy zaginęli. Ich ciała odnaleziono dopiero 22 września 1961 roku po zachodniej stronie góry, co oznaczało że pokonali ścianę. Było to więc czternaste przejście, jednak jego autorzy nigdy z tej wyprawy nie powrócili. Nie udało się też ustalić w jaki sposób umarli.

Pierwsze przejście w zimie miało miejsce 6-12 marca 1961. Było to jednak przejście na raty, gdyż alpiniści zeszli ze ściany do tunelu kolejki na stacji Eigerwand i po pewnym czasie kontynuowali wspinaczkę właśnie od tego miejsca. Autorami tego przejścia byli Toni Hiebeler, Andreas Mannhardt, Toni Kinshofer i Walter Almberger. Jednocześnie było to osiemnaste przejście w ogóle.

30 sierpnia 1961 ścianę atakują dwaj Czechosłowacy Radovan Kuchař i Zdeno Zibrín. Na szczycie stają 2 września o 8 rano. Jest to dziewiętnaste przejście północnej ściany.

W 1961 roku Klub Wysokogórski zorganizował wyjazd 4-osobowej grupy w Alpy z zadaniem zdobycia Eigeru właśnie północną ścianą. W skład grupy wchodzili: Stanisław Biel, Jan Mostowski, Jan Długosz i Czesław Momatiuk. W dniach 31 sierpnia - 2 września przeszli ścianę Stanisław Biel i Jan Mostowski, a wraz z nimi dwóch Szwajcarów Kurt Grüter iSepp Inwyler oraz Niemiec Alois Strickler i Austriak Leo Schlommer. Na szczycie stanęli o godzinie 18 czyli 10 godzin po zespole czechosłowackim. Było to pierwsze polskie przejście północnej ściany, a dwudzieste w ogóle.

W dniach 2-3 sierpnia 1963 miało miejsce pierwsze solowe przejście północnej ściany. Dokonał tego Michel Darbellay.

Dramatyczne wydarzenia miały miejsce podczas przejścia zimowej direttisimy. 25 lutego 1966 w ścianę weszły dwa zespoły: niemiecki - Karl Golikow, Peter Haag,Siegfried Haupfauer, Roland Votteler, Jörg Lehne, Rolf Rosenzopf, Günter Schnaidt i Günter Strobel, oraz brytyjsko-amerykański - Chris Bonington, John Harlin II,Dougal Haston, Layton Kor i Don Whillans. 22 marca odpadł od ściany i zginął John Harlin. Z powodu bardzo trudnych warunków (-40 stopni C i huraganowe wiatry) część alpinistów wycofała się. 25 marca po miesiącu w ścianie szczyt zdobyli kompletnie wyczerpani: Dougal Haston, Jörg Lehne, Günter Strobel, Roland Votteler i Siegfried Haupfauer.

28-31 lipca 1968 nową drogę północnym filarem poprowadzili Polacy Krzysztof Cielecki, Tadeusz Łaukajtys, Ryszard Szafirski i Adam Zyzak.

W 1969 letnią direttisimę biegnącą od "Trudnej Rysy" wprost na wierzchołek przez najbardziej spiętrzoną prawą część ściany poprowadzili Japończycy Takio Kato,Yasuo Kato, Susumo Kubo, Hirofumi Amano i kobieta Michiko Imai. Zajęło im to 32 dni (15.07. - 15.08.).

W dniach 19-27 stycznia 1970 drugiego przejścia zimowego, a zarazem pierwszego bez korzystania z tunelu stacji kolejki dokonują Japończycy Masaru Morita,Masaru Okabe, Yuji Hattori i Tetsuo Komiyama.

W dniach 1-4 marca 1978 Andrzej Czok, Walenty Fiut, Janusz Skorek i Jan Wolf dokonują pierwszego polskiego zimowego przejścia północnej ściany. Było to wówczas najszybsze zimowe przejście.

Północna ściana stała się w ostatnich latach areną przejść na czas.

W roku 1983 Austriak Thomas Bubendorfer pokonał ją w 4 godziny 50 minut.

24 marca 2003 Włoch Christoph Hainz pokonał ścianę w 4 godziny 30 minut.

21 lutego 2007 Szwajcar Ueli Steck wspiął się nią na szczyt w 3 godziny 54 minuty, a 13 lutego 2008 zrobił to w 2 godziny 47 minut 33 sekundy.

20 kwietnia 2011 Szwajcar Dani Arnold przeszedł północną ścianę w czasie 2 godziny 28 minut

Cantabria, Hiszpania

Piętnasta pod względem powierzchni oraz szesnasta pod względem populacji wspólnota autonomiczna Hiszpanii. Położona jest w północnej części kraju, nad Zatoka Biskajską. Od wschodu graniczy z Krajem Basków, od południa z Kastylią i Leon i od zachodu z Asturią. Stolicą Kantabrii jest Santander - najbardziej zaludnione miasto regionu. Pozostałe ważne ośrodki miejskie Kantabrii to: Torrelavega, Reinosa, Laredo, Santoña.